Recensie - Labyrint lopen  

Heel veel dingen bedenk je niet, maar vallen je toe, op een wonderlijke manier.

 4 December 2022. Het is erg koud, rond het vriespunt, met een gure oosten wind. Stevig ingepakt met een wollenmuts, sjaal en wanten, gaan we ervoor. Jouw uitleg in de kas, is helder en praktisch. Nieuwsgierig en met gezonde spanning verruil ik mijn warme gevoerde schoenen door mijn dunne binnenshuis slofjes. Ik heb tijd nodig om te wennen aan de verschillende stenen, het draaien, de stilte en de kou. Even denk ik verkeerd te lopen en voel ik de onrust in mijn buik, dan komt het besef dat er geen verkeerd is en vervolg ik kalm het pad. Bezig met de vraag in mijn hoofd vind ik het prettig niet te hoeven nadenken over de weg, die ligt er al. Mijn ‘hoofd’vraag lijkt met iedere stap een beetje meer uiteen te vallen in sub vragen die iets meer ruimte bieden aan dat waar geen woorden voor zijn. Na een tijdje lopen wordt mijn denken gekaapt door een gevallen herfstblad op een steen, midden op mijn weg. In de vorm van een opengevouwen hand en  felrood gekleurd, zoals alleen de Noorse Esdoorn kan kleuren. Het ontroert me, mijn blik wordt zachter. Een stem zegt me: ‘vervolg je weg met passie, met vuur, leef je leven ten volle en draag de pijn met je mee als waardevol stukje van jezelf. Dit ben jij’. Het zijn troostende woorden. Even later zie ik de weerspiegeling van de bomen die het labyrint omarmen, in de gladde marmeren stenen. Het herinnert mij aan het feit dat ik onderdeel ben van de schepping, ik voel me even minder alleen. De grote stenen worden regelmatig afgewisseld door kleine brokstukken, vaak van graniet, ik ervaar die oneffen onderbrekingen als schakelpunten in mijn leven. Aangekomen in het midden is het te koud om lang te zitten. Ik kan me voorstellen dat van het middelpunt veel kracht uit gaat, maar dat ervaar ik nu niet. De weg terug is weldadig, sneller dan verwacht ben ik terug bij het begin. Tijdens de terugweg voel ik een denkbeeldige hand op mijn rug, als bemoediging, het is goed zo, volg de weg en leef je leven, vertrouw, laat los en geniet. De buiten temperatuur is nog steeds rond het vriespunt, maar de temperatuur in mezelf voelt warm en behaaglijk.

Thuisgekomen heb ik lichte hoofpijn en lijk ik een beetje van slag te zijn. Ik probeer te beseffen waar ik ben geweest en wat er in een korte tijd is gebeurd. In de avond steek ik een kaarsje aan. Ik pak een boek met voor iedere dag een inspiratietekst, om even wat te mijmeren. Ik blader door naar 4 december, op die pagina staat een gedicht van over het lopen van een labyrint. Is dit toeval? Toch maar even de datum dubbel checken, die klopt. Dit bedenk je toch niet! Wat een wonderlijke dag.

Maria de Bruin, 6 december 2022